Benim Güzel
Hatalarım Var

İnsan olarak en çok yaptığımız şey “hata” olarak adlandırdığımız deneyimlere olumsuz çok fazla anlam yüklemek. Mükemmel versiyonumuza ulaşabilme serüvenimizde hatalarımızı görmemek için zaman zaman etrafından dolanır ya da hatalarımıza pişmanlıklarımız olarak bakarız.

Peki, bu sürüklenme hali neden hep devam eder? Mükemmel olma arzusu ve hatalardan kaçma döngüsünün zincirlerini nasıl kırabiliriz?

Mükemmel olmak denince her insanın zihninde farklı şeyler uyanır. Mükemmel olarak tanımladığınız şey kendiniz için ne anlama geliyor önce bunu tanımlayın. Bu tanımı oluştururken; zihninizin cebinde şu soruyu tutabilirsiniz; “İstediğim mükemmellik ütopik bir benlik mi gerçek olan benliğim mi?” Çoğu zaman kendimizi yetersiz hissetmemizin sebebi ütopik olan; hayatımızın her alanında her şeyin çok iyi gittiği, her zaman başarılı olduğumuz, acıların ve kırıklıkların hiç olmadığı bir mükemmellik anlayışı oluyor. Gerçekçi olarak benliğimiz; capcanlı renkleri de, siyahları, beyazları ve grileri de barındıran bir durak olabilir mi? Bu sorunun size özgü cevabı, mükemmellik ve hata yapma arasındaki sürüklenme haline “dur” deme cesaretini verecektir.

Köşe bucak kaçtığımız hatalarımıza sarıldığımızı düşünün.. İçinizde farklı bir duygu uyandı mı? O duyguyu fark edin. Size ne mesaj vermek istiyor? Hatalarımız aslında bize doğru yolumuzu göstermek için mükemmel araçlardır. Normalde bize karanlık gibi görünen bir yolda bize geçmişte yaptığımız bir hata ışık tutar tıpkı tam da böyle bir yolda araba kullanırken önümüzü görmemizi sağlayan araba farları gibi. Şimdi anılarınızı yoklamanızı isteyeceğim, yaptığınız bir hata sayesinde başka bir olayın üstesinden geldiğiniz anlara bakın. Şimdi o kadar da suçlu gelmiyorlar değil mi? Hatalara suçlu anlamını biz yüklüyoruz, hataları görmek istemeyen biziz. Hatalarımıza kulak verip dinlediğimiz de yeni hikayelerimize de şans vermiş oluruz.

Zincirlerini kır, hatalarınla da çok güzelsin.